Vrede

Een overdenking door Els van Dijk, directeur van de EH

Geef vrede, Heer, geef vrede…

Dit lied heb ik de afgelopen tijd talloze keren horen zingen. Heel begrijpelijk natuurlijk.

We leven in barre tijden en het lied geeft een intens verlangen weer.

Als we in deze meidagen de doden van de Tweede Wereldoorlog gedenken en de zwaarbevochten vrijheid vieren, kunnen we natuurlijk om de actuele toestand in de wereld heen. Geef vrede Heer, geef vrede!

Maar er houdt mij meer bezig. Naast alle crises die oorlog en geweld met zich meebrengen met alle ontwrichting van dien is in onze Westerse maatschappij ook sprake van een zingevingscrisis. Niet meer weten waarvoor je leeft, waarom, en met wie. Dat leidt tot nare en leeghoofdige gevolgen en ook tot gevoelens van zinloosheid en hopeloosheid. Het houdt mij bijvoorbeeld al een tijd bezig dat jongeren die door gelovigen zijn opgevoed (ik zeg het met opzet even zo!), vertrouwder lijken te zijn met de gebrokenheid van deze wereld dan met de idealen van het Koninkrijk. Alle reden om te somberen? Nee, dat juist niet! Het motiveert mij extra om bij jongeren verlangen op te wekken naar een betere wereld. Een wereld van vrede en gerechtigheid én om daar ook een bijdrage aan te willen leveren. Om Jezus handen en voeten te willen zijn in de gebrokenheid die ons omringt. Want ja, jongeren met idealen lopen niet uit de rails.

Geef vrede Heer, geef vrede!

Wat mogen we op de EH toch prachtig werk doen!