Voor een schip zonder roer, is iedere wind tegenwind

Hoezo loof de Here mijn ziel?

Ik ben de tel kwijt. Echt waar. Je kunt geen krant openslaan, geen opinie lezen, geen gesprek voeren, of je hoort het: ‘We leven in een nare tijd’. En op dit ene zinnetje zijn natuurlijk heel veel varianten te bedenken. Niks: ‘Loof de Heer, mijn ziel’!
Wat is er toch met ons aan de hand?

Ik onderschrijf van harte dat het corona-tijdperk héél veel negatieve en vervelende uitwerkingen heeft. Op het moment dat ik dit schrijf, zit ik bijvoorbeeld zo ongeveer in mijn eentje in een lege school die zou moeten bruisen van enthousiaste studenten en collega’s. Voor mij is dan de vraag welke spiegel je gebruikt om je leven op dit moment te duiden. Is dat de spiegel van Gods waarheid en Zijn werkelijkheid, óf is het de spiegel van ons gemis of nog erger, ons eigen dikke ik? Ontkomen we er bijna niet aan dat we allemaal besmet worden in deze narcistische samenleving, waarin het ‘ik’ zo dominant is geworden dat ‘wij’ en de omgeving er nauwelijks nog toe doen en God en al Zijn weldaden al helemaal niet? Nou ja, je omgeving is er om te applaudisseren, de ander is je publiek geworden, dat je nodig hebt om jezelf te profileren. Niet voor niets zie je steeds vaker dat het zelf poseren het onderwerp van heel veel foto’s wordt. Het is veelzeggend dat selfiemusea inmiddels een wereldwijde rage aan het worden zijn. Zoals een interactief museum in Amsterdam, waar het publiek zich massaal laat fotograferen in een ballenbak, op een roze, bewegend ijsje en in een ondersteboven dansclub. En op topdagen schijnt Kim Kardashian (voor zover je weet wie dat is) zo’n 1500 foto’s van haar prachtige zelf te maken.

Misschien zijn de moderne varianten van de kwalen waar Psalm 103 over spreekt wel die van onverschilligheid, gemakzucht en zelfzucht. Misschien lijden wel teveel mensen aan de ziekte die sleur heet, verveling, neerslachtigheid en de vanzelfsprekendheid van materieel welzijn. Deze kwalen maken dat je je uitvergrote ‘zelf’ ziet en dat je misschien niet slechts één, maar heel veel van Gods weldaden vergeet. Daarom voor nu alvast de vraag: hoe zorg jij ervoor dat je elke dag – ja, ook in deze tijd! – herinnerd wordt aan dingen van God die jij beslist niet mag vergeten?

Als God de belofte doet dat Hij je wil kronen met trouw
en liefde, met goedertierenheid en barmhartigheid, wijst dat op iets heel anders dan je ‘zelf’. Met kroning bedoelt Hij een andere manier van denken. Een kroon omringt en beheerst het gedeelte van je hoofd waar je gedachten zijn. Via deze kroon gaan dus andere gedachten heersen in je leven. Die van liefde, genade, vrede, innerlijke ontferming, barmhartigheid en goedertierenheid. Gedachten die je richten op God en de nood in deze wereld, je gebroken medemens.

Wat dat betreft blijft het getuigenis van Joni Eareckson Tada indrukwekkend. Zij laat zien dat elke dag begint met de keuze maken voor in welke spiegel je kijkt. Het begint al bij het wakker worden: je moet een beslissing nemen. Ga ik eruit, kan ik deze dag aan? Heb ik er zin in? Of is het eerste geluid dat je voortbrengt een diepe zucht en somber gekreun, in plaats van het loven en letten op Gods weldaden? Ergens schrijft Joni: “Heer Jezus, ik heb voor vandaag een miljard dingen in mijn agenda staan: een afspraak met de oncoloog, een radio-interview, een personeelsvergadering, een diner. En Heer, alles druist zo in tegen hoe ik mij nu voel – ik wil niet één van die dingen doen. Maar ik weet dat ik een donker pad opga, vol ontmoediging en verlies, als ik toegeef aan mijn gevoel. Heer help me! Ik wil dat pad niet op! Daarom, Heer, doe ik op dit moment een beroep op Psalm 79:8: ‘Toon erbarmen en haast U, want onze ellende is groot!’ Heer, ik beroep me op dit Bijbelvers. Ik erken deze woorden als de mijne, ik omarm ze, en ik geloof dat U mij op dit moment alle genade zult geven die ik nodig heb voor vandaag!’”

Je mag de dag dus beginnen met het ontvangen van genade en het besef van je overwinning in Christus. Je hoeft je niet verslagen te voelen nog voordat de dag is begonnen. Het is Gods verlangen dat je in Zijn kracht leeft vanaf het moment waarop je in beweging komt.

Dus, ja het maakt uit in welke spiegel je kijkt!
Vind je het niet geweldig dat de EH een plek is waar we studenten mogen leren om naar de spiegel van Gods
hart en Zijn Woord te kijken in plaats van allerlei andere spiegels die hen misschien al zijn voorgehouden? Als
deze mailing op de mat valt zijn we nog bezig met de werving van Traject-studenten voor onze opleiding van vijf maanden die in februari begint. Vanuit de ervaring kan ik je zeggen dat we dan studenten ontmoeten die ontmoedigd zijn door de spiegel van de perfectie, door de spiegels van prachtige influencers die het gemaakt hebben of door de spiegel van de ambitie en de prestatie, of die van hun eigen selfie die er niet uitziet. Elke keer weer raakt mij dat. Gelukkig wijst God een andere weg. Ja, ook in de donkere en ingewikkelde tijden waarin we nu leven. Die ontken ik niet, maar Psalm 103 legt ook in moeilijke situaties andere accenten, zodat we een andere blikrichting krijgen. Want het is echt zo: voor een schip zonder roer is iedere wind tegenwind. Het maakt het schip onbestuurbaar, waardoor het doelloos ronddobbert en gaat waar de golf het naartoe brengt. Een mens zonder doel is als een schip zonder roer, beheerst door de golven van de tijd. Het is daarom geweldig dat we het onze studenten mogen leren dat je alleen met een diep verlangen, alleen met een duidelijk doel, ontsnapt aan het gevaar een massaproduct te worden en daarmee juist bezit van anderen. We bidden om ontvankelijkheid voor het verlangen van God. Want het verlangen van de ziel is dan de wens van God. Hoe mooi is dát! Het gaat dan niet meer om je gevoel, maar om Gods doel met je leven. Daarom wens ik je Zijn ontferming en barmhartigheid toe voor vandaag. Zodat jij meer dan overwinnaar bent in Hem, die je kracht geeft.

Hartelijke groet,
Drs. Els J. van Dijk • directeur